Kupując lub wynajmując nieruchomość, rzadko myślimy o tym, co może znajdować się pod ziemią. Cmentarze, stanowiska archeologiczne, a nawet cmentarze z toksycznymi odpadami mogą kryć się pod naszymi stopami. Dzieje się tak, że odpady nie „umierają”; Są po prostu przechowywane, zaczynają się rozkładać, uwalniają toksyny i z czasem stają się potencjalnym zagrożeniem.
Ponad 35 lat temu w r. miało miejsce wydarzenie, które wyraźnie ilustruje niebezpieczeństwa związane ze złą gospodarką odpadami Kanał Miłości, dzielnica położona w mieście Niagara Falls w stanie Nowy Jork, niedaleko wodospadu Niagara. Katastrofa ta była jedną z pierwszych, która przyciągnęła uwagę świata w zakresie gospodarki odpadami toksycznymi. Co dokładnie wydarzyło się na Kanale Miłości i jakie były tego straszliwe konsekwencje?
Konstrukcje nie trwają wiecznie
Obecnie na terenach wykorzystywanych jako cmentarze odpadów obowiązuje całkowity zakaz budowy obiektów mieszkaniowych. Ponadto konieczne jest zainstalowanie systemów monitorowania w celu wykrycia wycieków materiałów zamkniętych. Żadna konstrukcja nie jest jednak bezpieczna przed wypadkami. Coś podobnego wydarzyło się w Czarnobyl, gdzie pomimo wysiłków mających na celu powstrzymanie rozprzestrzeniania się ton cementu, odpady radioaktywne będą przyczyną przyszłych katastrof. W Love Canal sytuacja nie była zupełnie inna.
Niewłaściwe zarządzanie toksycznymi odpadami w Love Canal spowodowało poważny problem zdrowia publicznego, a następnie wielomilionowy pozew przeciwko odpowiedzialnej firmie. Ironią jest, że „Kanał Miłości” stał się symbolem śmierci i katastrofy, pozostawiając trwałe konsekwencje dla zdrowia ludzi i środowiska.
Kontekst historyczny: Jak rozpoczęła się katastrofa?
Love Canal był pierwotnie projektem biznesmena Williama T. Miłość w 1890 r., który planował budowę kanału łączącego jezioro Ontario z rzeką Niagara w celu zapewnienia energii wodnej. Jednak projekt nie powiódł się ze względu na problemy finansowe, a kanał pozostał niekompletny. Kilkadziesiąt lat później, w latach 1942-1953, firma Prostytutka chemiczna Dostrzegł szansę w tym niedokończonym rowie i zamienił go w wysypisko odpadów przemysłowych. W tym okresie zakopano około 22,000 XNUMX ton niebezpiecznych chemikaliów, w tym m.in dioksyny.
W 1953 roku, kiedy Rada Szkolna Niagara Falls podjęła decyzję o nabyciu terenu pod budowę szkoły i dzielnicy, Hooker Chemical sprzedał nieruchomość za symboliczną cenę jednego dolara, ostrzegając przed niebezpieczeństwami. Uznano jednak, że wystarczające będzie przykrycie odpadów warstwami gliny i ziemi.
Pojawiające się problemy i narażenie chemiczne
Budowa trwała dalej, a wraz z nią zaczęły się problemy. Podczas budowy szkoły w 1954 r. robotnicy odkryli wysypiska śmieci pełne beczek po chemikaliach. Mimo to władze zdecydowały się kontynuować rozbudowę.
W kolejnych latach mieszkańcy zauważyli niepokojące objawy: oparzenia, wysypki a w niektórych przypadkach śmierć. Toksyczne opary ze skażonej gleby zaczęły oddziaływać na rośliny i mieszać się z wodą deszczową, tworząc toksyczne błoto, którym bawiły się dzieci. Ponadto chemikalia przedostały się do wód gruntowych, zanieczyszczając źródła wody pitnej.
Katastrofalne skutki: zdrowie i masowa ewakuacja
W latach 1976-1978 przeprowadzono wiele analiz wody na tym obszarze, które wykazały obecność ponad 82 zanieczyszczające chemikalia, wiele z nich jest rakotwórczych. Skutki dla zdrowia mieszkańców były druzgocące. Kobiety zaczęły zgłaszać wiele przypadków spontaniczne aborcje i narodziny dzieci z wady wrodzone, co potwierdza ówczesny oficjalny raport: 56% noworodków miało pewne wady rozwojowe.
Ponieważ badania przedstawiały coraz bardziej alarmujące wyniki, władze w końcu podjęły drastyczne kroki. W 1978 roku ówczesny prezydent Stanów Zjednoczonych Jimmy Carter, ogłosił kanał Love Canal obszarem klęski i nakazał ewakuację ponad 700 rodzin. Szkoła została zamknięta na stałe, a mieszkańców przeniesiono w inne rejony.
Walka Lois Gibbs i aktywizm ekologiczny
Katastrofa w Love Canal wywołała falę aktywizmu na rzecz ochrony środowiska w Stanach Zjednoczonych, wśród której znajdują się takie postacie jak Lois Gibbs, mieszkająca tam matka, której rodzina została poważnie dotknięta toksycznymi odpadami. Przez Stowarzyszenie właścicieli domów nad kanałem LoveGibbs organizował protesty i mobilizacje, żądając natychmiastowej reakcji i działań ze strony rządu.
Nacisk wywierany przez Gibbsa i innych przywódców społeczności był kluczem do zdobycia większej uwagi mediów i władz, co ostatecznie doprowadziło do takich przypadków, jak utworzenie Ustawa o superfunduszu, ustawodawstwo mające na celu oczyszczenie skażonych miejsc na terenie całego kraju.
Wpływ i wyciągnięte wnioski
Katastrofa w kanale Love Canal miała głębokie konsekwencje nie tylko dla zdrowia publicznego, ale także dla polityki ochrony środowiska Stanów Zjednoczonych. Zaniechanie gospodarowania odpadami toksycznymi i wynikający z tego brak odpowiedniego monitorowania dotyczyły wszystkich stron: prywatnego biznesu, samorządu lokalnego i instytucji edukacyjnych.
Jedną z najważniejszych lekcji płynących ze sprawy Love Canal jest to, że nie można minimalizować ani ignorować wpływu zanieczyszczeń chemicznych ani długoterminowego ryzyka związanego z gromadzeniem się toksyn w miejscach, w których ludzie żyją, pracują i bawią się. Ponadto ta sprawa ustanowiła precedens w zakresie przejrzystości i odpowiedzialności przedsiębiorstw w zakresie gospodarowania odpadami.
Dziś obszar Love Canal został uszczelniony, a prace porządkowe są kontynuowane kilkadziesiąt lat później. Jednak konsekwencje dla mieszkańców są nadal obecne, a Kanał Miłości będzie zawsze pamiętany jako pamiętne przypomnienie poważnych konsekwencji ignorowania zrównoważonego rozwoju i zdrowia publicznego.
Zapomnieli wspomnieć o Lois Gibbs, była fundamentalną częścią odkrycia toksyczności.
Cztery razy „zaczęli” w tym samym zdaniu. Pisanie tego artykułu nie jest zbyt genialne.